Z historycznego punktu widzenia często mówi się o tym, jak bardzo w Lublinie zjednoczyły się światy Polaków i Żydów. Ogromna dzielnica żydowska, historia rabina Horowitza zwanego Widzącym z Lublina, „Oko Cadyka” w kształcie którego rzekomo jest lubelski plac zamkowy i wiele innych. I oczywiście, jest tu cały wachlarz polskiej historii, od snu Leszka Czarnego i koronacji polskich władców po zespół Bajm w XX wieku i Europejską Stolicę Młodzieży w XXI wieku.

Jest jeszcze jedna historia, o której być może nie wspominamy codziennie, ale jednocześnie widzimy ją każdego dnia, spacerując po starym mieście. Oto historia Włochów. A dokładniej dzieje włoskich architektów, którzy byli podstawą lubelskiego renesansu i to oni tworzyli wygląd naszego ukochanego miasta. Fontana, Negroni, Spazzi, Traversi i inni. Sami jeździmy podziwiać ich twórczość i zabieramy turystów. Czas przypomnieć sobie tę kartę w  historii Lublina.

Niektórzy twierdzą iż pojawienie się renesansu lubelskiego, wiąże się z imieniem królowej Bony. Cała rzecz w tym, że to Bona Sforza nalegała na odbudowę wielu dzielnic miejskich w Rzeczypospolitej. Według niektórych źródeł domagała się wybrukowania miast kostką, zaszczepiała swój rodzimy styl i zabiegała o przywileje dla włoskich architektów. Kiedy więc w drugiej połowie XVI wieku, w Lublinie wybuchł straszliwy pożar, w ten czas to Włosi stanowili podstawę polskiego warsztatu architektonicznego. I to oni wpłynęli na styl odbudowy Lublina.

Renesans Lubelski jest unikalnym typem architektonicznym wykształconym na terenach województwa lubelskiego na przełomie XVI/XVII w. Łączy w sobie gotyk z elementami renesansu włoskiego i niderlandzkiego, które pojawiły się wraz z architektami zapraszanymi licznie przez miejscową arystokrację.

Budowle w typie renesansu lubelskiego charakteryzują się smukłością i lekkością bryły oraz wspaniałymi detalami architektonicznymi w postaci sterczynowych szczytów, bogato zdobionych gzymsów i pilastrów oraz stiukowych dekoracji na kolebkowych sklepieniach.

Architektura ta rozprzestrzeniła się na terenach Polski Wschodniej, oraz zachodniej Ukrainy i Litwy. Jest przykładem koegzystencji i wzajemnego oddziaływania inspiracji ze wschodniej i zachodniej Europy na tych terenach.